کلاس هنر تمام شده اما کاغذ نقاشی “واشتی” هنوز کاملا سفید است و خودش مثل سریش به صندلی چسبیده است. واشتی با خود می گوید :”خیلی مسخره است، من هنوز نتوانسته ام چیزی بکشم.” معلم کنار او می آید و لبخندی می زند و از او می خواهد در برگه اش چیزی بکشد: یک خط، یک علامت یا حتی یک نقطه. واشتی با عصبانیت ماژیکی بر می دارد و ضربه محکمی بر کاغذ می زند: “بفرمایید!” معلم کاغذ را از روی میز برمی دارد و با دقت نگاه می کند.
بعد آن را به واشتی می دهد و با مهربانی به او می گوید: “حالا امضا ش کن.” هفته بعد، وقتی واشتی به کلاس هنر می رود از دیدن تابلویی که بالای میز معلمش به دیوار آویزان است تعجب می کند، چون همان نقطه کوچکی است که واشتی کشیده بود، نقطه او در یک قاب طلایی کنگره ای! واشتی با خود می گوید: ” این که کاری ندارد، من نقطه های بهتر از این می توانم بکشم .” و این آغازی است برای او که خود را بیابد و قدم به دنیای ناشناخته نقاشی بگذارد. واشتی در داستان ” نقطه ” با یک دعوت مهربانانه از طرف معلمش رو به رو می شود، دعوتی برای ابراز وجود، برای سهیم کردن دیگران در استعداد های خود و برای یک حرکت خلاقانه کوچک که به کاری بزرگ می انجامد.
این داستان، به کودکان ناامید اعتماد به نفس می دهد تا برای انجام کارها نخستین قدم را بردارند، حتی اگر سخت و غیر ممکن باشد، حتی اگر موفق نشوند و حرکت آن‌ها پیش پا افتاده باشد، مثل گذاشتن یک نقطه در یک صفحه.
پیتر اچ. رینولدز نویسنده و تصویرگر کتاب، خود را ملزم نموده تا به روح خلاقانهی کودکان و حتی کودکان بزرگسال احترام بگذارد. کودکان معمولا در کلاس‌های پایین تر به نقاشی علاقه زیادی نشان می‌دهند. اما رفته رفته هرچه به کلاس های بالاتر می‌روند، علاقه به هنر در آن‌ها کاهش می‌یابد . رینولدز گمان می‌کند که شاید این از تاثیرات کلاس هنر باشد که انرژی خلاقانهی کودکان کاهش یافته یا کنارگذاشته می‌شود. به نظر او دلیل این امر آن است که بچه‌ها زودتر از موعد یاد می‌گیرند که قوانین را اجرا کنند. اما برای ابراز وجود می‌توان قوانین را تغییر داد، گاهی پا را از حد قوانین فراتر گذاشت یا حتی آن‌ها را نادیده گرفت و به درون ناشناخته‌ها شیرجه زد!
داستان نقطه از موضوع هنر فراتر رفته است. کتاب بچه‌ها را تشویق می‌کند که در بیان نظریاتشان شجاع باشند و به آن‌ها یادآوری می‌کند که برای کشف فکر و ایده، می‌توان از کارهای کوچک شروع کرد. این کتاب همچنین به نوعی قدردانی از معلمان آگاهی است که می‌دانند چگونه از طنز و روش‌های غیرکلیشه‌ای استفاده کنند و توانایی‌های بالقوه‌ی همه‌ی دانش‌آموزان را می‌بینند. کتاب در جایی به پایان می‌رسد که واشتی دیگران را هم در استعداد خود سهیم می‌کند و موجی از الهام شکل می‌گیرد.